عزیزان من ! از ایـن حالت نفسانی خود نگرانی نداشته باشید . طبیعت انـسان قـبل از اینکه بـه طهارت کامل برسد و حضور تام پیدا کند همین گونه است. مدتی در مسیر حق می افتد و درس و بحث دارد و به دنبال علوم و معارف است ، لذا چند روزی حال خوشی دارد اما پس از چند روزی دوباره سرد می شود و از مسیر حق خارج می گردد و پشیمانی به او روی می آورد . هر انسان سالکی باید توجه داشته باشد که نباید پـس از هـر افتادنی از ادامه ی راه منصرف شود بلکه باید برخیزد و بـار دیگر حرکت کند . زیرا یـکی از راههای پختگی نفس همین افتتان و خیزان بودن است . آدم بایـد آنقـدر بیفتد و بـرخیزد تا بـزرگ شود و قوی گردد .کسی که در زندگی اش هیچ سختی نبیند و با هیچ مشکلی روبرو نشود هرگز در زندگی خود پخته نمی شود . به عـنـوان مـثال می بینید کشاورزی که سالها کشاورزی کرده و با انـواع حوادث و مشکلات این پیشه روبرو شده چقدر در مقابل فرزند جوان خود که اتفاقاً او نیز به این شغل روی آورده ، استقامت و پایداری دارد و در برابر سختیها استوار و پا بـرجاست . اما فرزند جوانش چون تازه بـه راه افتاده دم به دم بی طاقتی می کند و از حـوادث آینده هـراس دارد .

ایـن طبیعت انـسان است کـه در حالات گوناگونی به سر می برد . معمولاً نفوس مضطربه خود را در این وادی نشان می دهند .

نفوس مضطربه همان جانهایی هستند که دائماً در اضطرابند و با خـود می گویند : چه کار کنیم ؟ گرفتار شدیم . گوش به حـرف چـه کسی بدهیم ؟ و .... نـوعـاً افراد در ایـن مقام قـلبـی خود که هـمان اضطـراب نـفس است ، وا میمانند . انسان را همّتی بلند باید تا بتواند قلب خود را از این اضطراب نجات بخشد و آن را پاک و طاهر گرداند . به فرموده حضرت آقا « قلب را همّ واحد باید ».

از مجالس استاد صمدی آملی